stijl: rock/alternative rock/grunge
wat: cd
label/eigen beheer: eigen beheer
Twee jaar hebben we gewacht en dat was lang zat, want de ep ‘Circle Lines’ uit 2009 evenals de optredens die Ten Page Pilot bracht tijdens de popronde van datzelfde jaar riepen bij ons een smaak naar meer op. Gelukkig schotelen Richard (gitaar/vocalen), Luc (basgitaar/achtergrond vocalen), Vincent (gitaar/achtergrond vocalen) en Rens (drums) ons ditmaal niet vijf, maar twaalf tracks voor met hun debuutalbum ‘Into The Eyes Of The Armed’.
We worden gelijk bij de les geschreeuwd in albumopener ‘Democracy’: stevige rock met een toontje psychedelica. Als deze track de toon zet voor wat komen gaat … dan maken we onze borst alvast nat. En verdomd ook met ‘The Fool With The Jarhead’ laat de band horen dat ze zijn gegroeid. Hierbij de Nirvana-tributetijd achter zich latend en vol gas vooruit. Deze tracks sluiten mooi aan op de eerder uitgebrachte song ‘In The City’ waar we wederom mogen genieten van een fabuleuze snijdende gitaarsolo. Maar ook de muzikale ruggengraat, in deze track, van Rens zijn drums en Luc’s basgitaar zijn een genot om te horen.
Denk nu niet dat er alleen maar over de snaren gescheurd en op de drumvellen geragd wordt. Het viertal weet ook de gevoelige snaar te raken. Het akoestische ‘We Call Ourselves Diplomats’ is daar een prachtig voorbeeld van, helemaal bij het breekbare duet van de gitaren aan het einde. Ten Page Pilot klinkt hier bijna folk-achtig en zeker niet geheel onverdienstelijk in die stijl. Al moeten we eerlijkheidshalve wel toegeven dat Richard’s stem in de ruigere tracks beter uitkomt.
Het is natuurlijk niet altijd raak op het album, zo valt het tweetal ‘Echo In My Head’ en ‘Hero Of The Century’ nogal buiten de boot, deze liedjes kunnen zich niet meten met de andere nummers op het album. De anti-love song ‘Love is Bitter’ waar wederom het voetje van het gaspedaal gaat, is ook even wennen maar heeft dan toch net meer charme in zich.
Er wordt wel aan een zeker stramien vastgehouden en we horen in ‘Lady Spin Lady 1969’ dan ook enkele dezelfde arrangementen terug die we al in andere tracks hebben gehoord. Dat geeft natuurlijk niets als de song op zich lekker klinkt, maar het zou de band op den duur wel kunnen gaan opbreken als zijnde weinig origineel.
Op titeltrack ‘Into The Eyes Of The Armed’ krijgt het viertal muzikale bijval in de vorm van John v.d. Brandt op piano. Een mix van venijnige uithalen op de gitaar maar ook de rustmomenten waarin de minimale beat neergelegd wordt door Rens tijdens een galactische reis. De mannen weten ons te verbazen met deze song: zowel fragiel maar ook met een zekere kracht.
Ook ‘Metropolitan & Circle Lines’ heeft zijn weg teruggevonden op het album. Het heeft zeker nog niet aan kracht ingeboet tegenover de andere nummers op dit album. Wij draaiden de volumeknop daarom nog iets verder open. De melancholie druipt nog steeds door melodie heen en de riffs zijn nog steeds meer dan te versmaden. Alsof er nog niet genoeg snaren beroerd worden door de gitaarspelers weet op ‘Cumulonimbus’ gastmuzikant Bart Lommen ook zijn instrument nog in de strijd te gooien.
Afsluiter ‘Supernova’ gaat ook weer intergalactisch en zou zo zijn weg hebben kunnen vinden tussen de psychedelische rock van de jaren zeventig. Gevuld met meerstemmige harmonieën van de mannen en wederom een sterk stukje gitaar dat het begrip solo meer dan waard is.
Er lijkt dus een lichte afbuiging gemaakt te zijn in de muziekstijl. Geen constante stroom van vurige gitaarlicks en riffs, of dreunende drums, maar een wijdere inzet van de talenten. Het eindresultaat is al met al dan ook niet mis.
Aantal tracks: 12
speelduur: 53:03 minuten
site: http://www.tenpagepilot.com/home.htm omgedoopt tot: http://www.theblackwaterexperience.com/
evenwolvesdream 